5 stempels verder

Besefte me dat het inmiddels maar weer tijd werd om een berichtje te schrijven! Nu zit ik in het land van het heerlijke vlees! Lijkt wel of de koeien hier echt lekkerder zijn dan in andere landen in de wereld! De Argentijnen noemen trouwens de (wit-zwarte) koeien hier argentijns/nederlandse koeien.. Dus waarom die biefstukjes nou zoveel van smaak verschillen? Ik ben er nog niet helemaal over uit.

Moet maar weer eens diep graven om me te bedenken wat ik allemaal voor een leuke dingen gedaan heb! Sinds mn vorige berichtje is mn paspoort een stuk voller: ik ben in Panama, Brazilie, Bolivia geweest en zit inmiddels weer op de bank bij mn gastgezin in Argentinie!

Na mijn tijd in het nationaal park ben ik voor een weekje relaxen naar Panama geweest met Irene (het NL-se meisje uit het park) en met Puck. Had immers ook helaas geen tijd om echt langer door Panama te reizen en wilde natuurlijk ook niet de rest van Costa Rica overslaan! Ik had sinds die tijd nog een maandje om rond te reizen. Vanaf de hoofstad zijn we in acht uurtjes afgereisd naar Bocas del Toro. Wat eigenlijk gewoon een eilandje is. Met de watertaxi vol beladen met backpacks waren we binnen 40 minuten van het vaste land aangekomen op Isla Colon. Hier namen we een andere watertaxi naar de overkant naar ons hostel. Op een soort steiger zat het hostel waar je dus zonder een bootje ook niet kon komen. Helaas hadden we niet gereserveerd en eindigden dus in een hangmat. Helaas waren ze ons vergeten een dekentje te geven en zaten al onze spullen achter slot en gendel! De hangmat was dus niet echt een succes.. Omdat we zo´n honger hadden de avond daarvoor waren we het eiland afgelopen op zoek naar iets dat op een restaurantje leek. We hebben toen lekker gegeten aan het water.. We raakte met de Amerikaanse eigenaren aan de praat waarna ze ons een kamertje aanboden mocht het hostel geen succes zijn. Na onze hangmat nacht wisten we natuurlijk snel waar we moesten zijn! Een kamertje met warme(!!!) douche voor ons zelf en heerlijke bedjes waren we erg tevreden met onze deal. Voor een betere prijs en inclusief ontbijt waren we zelfs niet veel duurder uit dan ons hangmatje. We waren dan ook volledig tot rust gekomen in ons luxe bejaardenresort. Overdag gingen we met een watertaxi naar parelwitte strandjes. Na Costa Rica dacht ik dat er niet heel veel mooiers meer kon komen, maar na Panama was ik al helemaal onder te indruk. Het eerste strandje ´red frog beach´ stond bekend om de rodegiftige dartfrog kikkertjes. Het volgende strandje ´starfish´ beach, had zulk knalblauw helder water dat je honderden knalrode zeesterren zag liggen. Ook tussendoor gesnorkeld. De laatste dag een uurtje gedobberd naar een strandje, wat echt oogverblindend wit was! Echt zo´n heerlijk pictureperfect strandje waar geen hond was. Na ons heerlijke weekje zijn we weer terug gegaan naar Costa Rica. Ik heb met Puck nog een paar daagjes in Mal Pais gezeten bij een heel groot breed strand waar we ons ´chillen´ nog even hebben voortgezet.

Toen heb ik besloten dat ik toch nog wel heel graag terug wilde gaan naar het nationaal park waar ik heb gewerkt. Na een kort telefoontje ben ik dus weer afgereisd naar Barra Honda. Toen ik de taxi uitstapte werd ik meteen bestormd door de kokin die me duidelijk had gemist. Het was heel leuk om weer iedereen weer te zien! En natuurlijk had ik mn vleermuisjes wel gemist. We hebben een een waterleiding aangebracht in het voetbalveld en ook hebben we s´nachts vleermuizen gevangen bij de grot omdat een Costa Ricaanse school een soort uitje had naar het nationaal park. In het weekend was het weer party want de stiertjes hadden zich dit keer verzameld in Nicoya, wat de stad is wat het meest dichtbij is bij de stad. Dat betekende dus weer 3 dagen lang feest, met cervezas, stierengevechten, latino-cowboys en CostaRicaans gedans. De eerste avond zijn we met z´n alle gegaan. Alle locals van het park en 2 andere vrijwilligers. Al vond ik het aan het begin die rondrazende bulls eigenlijk maar saai, begon ik het uiteindelijk stiekem toch wel heel leuk te vinden om te kijken. Zondag moest en zou ik komen. Ik dus braaf weer mee. Want het beste stier van Costa Rica zou er namelijk zijn. Het leek wel de finale van het WK voetbal, zo opgewonden waren alle mensen. Nadat het al 10 keer was omgeroepen en alle mensen juichend op de banken in de tribune stonden, werd dan eindelijk het deurtje opgetrokken. Een stier met de grootste hoorns die ik ooit heb gezien kwam te voor schijn en rende wild rond. Moet je je voorstellen dat dit het beste stier heeft dat Costa Rica heeft omdat het al 5 doden op zijn naam heeft staan. Of te wel: des te agressiever, des te beter, des te populairder voor het volk. Een week daarvoor was het dan ook groot nieuws, omdat een van de bulls letterlijk de organen van de bullrider er uit heeft geschept met zijn hoorns. Ik denk dat ik het toch maar bij het NL-se voetbal hou.. Na weer gewerkt te hebben in het park en het stierenspectakel, volgde m´n 2de afscheid van het park. Heel raar om iedereen echt gedag te zeggen, dat bleek ook wel wederzijds, want de kokin moest toch wel wat traantjes laten..

Weer terug naar San José want mama kwam ´s avonds aan!! Heel leuk om elkaar weer te zien en leuk om het land te kunnen laten zien waar ik zo lang al was. Na een dagje in de hoofstad, zijn we naar de caribische kust gegaan naar het schildpadden strand. Helaas was het het schildpaddenseizoen niet, maar dat wilde nog niet zeggen dat het echt een heel mooi nationaal park was. Het park (Tortuguero) is omringd met water, dus met een bootje werden we naar onze lodge gebracht midden in de natuur. We hebben het knalzwarte strand bezocht met de sporen van de schildpadden. De volgende dag hebben we in de hele vroege morgen een tocht gedaan met een bootje. Met een gids die ons echt heel mooi wildlife heeft laten zien. Aapjes bungelend boven je hoofd, een krokodil een meter naast je in het water, veel kleurijke vogels zoals toekans en ga zo maar door! Echt heel mooi dus. Na de lunch nog met laarzen door de modder het oerwoud in waar de felgekleurde kikkertjes en vogels je langs de oren vlogen. Aan het eind van de middag nog gaan kayakken. We moesten wel binnen een uur terug zijn, omdat er krokodillies rondzwommen. Gelukkig hebben we het overleefd en hebben we nog mooie dieren gezien in de doodste stilte van de natuur. Vervolgens door naar ´Arenal´ en van de bekendste vulkanen van Costa Rica. Maar omdat de kans heel groot is dat je de vulkaan uberhaupt niet ziet omdat er veel wolken zijn, hadden we besloten de vulkaan zelf, niet op te gaan. We zijn naar de ´hanging bridges´ gegaan. Een wandeling van een stuk of 15 bruggen midden in het oerwoud van sommige wel 100 meter lang en honderd meter hoog. En ´s middags een wandeling gemaakt naar een hele mooie waterval met heel mooi blauw water. Volgende dag met ons autootje op naar het volgende park: Rincon de La Vieja. De tocht er heen was op zich al een heel avontuur. In Costa Rica, naast dat ze geen straatnamen en huisnummers kennen, kennen ze het fenomeen van borden verder uberhaupt niet. In elk dorp en na elke hobbelweg moesten dan maar weer de weg vragen en dan maar hopen dat we goed reden. Gelukkig zijn we heelhuids aangekomen in onze lodge. In de middel of nowhere.. We wilden graag een gids, maar dat was niet mogelijk. Het enige wat het park had, was een tour op paarden. Nou zie je het al voor je? Ik en m´n moeder op een paard? Nou ik niet dus. Maar goed. Leuk om weer is iets nieuws te proberen dachten we. Na het eerste kwartier was het nog leuk, maar doordat ik alleen maar was gefoccust om uberhaupt op het paard te kunnen blijven zitten kon ik amper om me heen kijken. Was dus ook geen succes. 5 uur op een paard deed ons nou niet echt goed en aan het eind van de dag konden we dan ook amper lopen. Het park was zonder paard gelukkig wel heel erg mooi. Natuurlijke kokende mudpots en knalgroene meren door het zwavel. En afsluiten met de natuurlijke ´hotsprings´ waar we in brightblue water nog even gebadderd hebben voordat onze barre paardentocht zich weer vervolgde. Na hier geweest te zijn hebben we onze kleine 2 weken afgesloten in Liberia, waar ik mijn eerste maand heb gewerkt. Hier heb ik wat Costa Ricaanse vrienden weer gezien en alle nieuwe vrijwilligers! Mijn hockeytas opgehaald en op naar het vliegveld.. Mama gedag gezegd en op naar een nieuw avontuur: Op naar Argentinie!

Eenmaal aangekomen in Argentinie, kwam ik eerst het land bijna niet in. Ik stond om 4 uur ´s ochtends bij de douane om vervolgens verteld te worden dat ik een adres nodig had. Die had ik natuurlijk niet, want ik zou worden opgehaald worden door Project Abroad. Of ik dan maar even iemand moest bellen. Dus ik voor het idee maar het kantoor gebeld, wat natuurlijk geen zin had aangezien het midden in de nacht was. Na 5 pogingen en na een heel verhaal over wat ik ging doen, kwam ik erachter dat die vrouw helemaal geen Engels verstond en toen toch maar een stempeltje stempelde. Eenmaal de jongen van Projects gevonden, kwam ik erachter dat het echt keihard regende! Eenmaal bij m´n gastgezin aangekomen, zaten ze me allemaal op te wachten om 5 uur s ochtends!! Echt de liefste familie die ik me kon bedenken! Gelukkig was ik dus goed terecht gekomen! Ik heb een vader en moeder met 3 kinderen. De kinderen zijn tussen de 25 en 30. In Argentinie wonen kinderen vaak thuis totdat ze zijn getrouwd. Mijn oudste zus heeft een baby´tje van inmiddels 9 maanden, die nooit huilt!! Ook zit ere en frans meisje in ons huis, die de familie kwam opzoeken nadat ze 3 jaar geleden bij Project Abroad zat. Ook het duitse vriendje over van mijn jongste zus, die ook een oudvrijwilliger is! Ook waren er aan het begin ook nog 2 denen, die inmiddels al weg zijn. Een drukke gezellige boel dus. Het is echt een hele leuke familie en we doen heel veel samen! Er is altijd wel iemand om een filmpje mee te kijken of ´mate´ mee te drinken. Een traditioneel drankje (soort thee) waarbij iedereen samen aan tafel zit en het omstebeurt wordt doorgegeven. We hebben ook een klein zwembadje dus met warm weer vindt het ´mate-drinken´ plaats rond het zwembad. Aan het begin was het wel lastig, omdat ik niet in de stad zelf ´Córdoba´ woon. Ik woon er met de bus meer een uur vandaan en woon van alle 40 vrijwilligers het verst van iedereen. Ook wonen er geen andere vrijwilligers in mn dorp. Toch wil ik niet verhuizen omdat ik zo´n leuke familie heb. Dan maar wat langer in de bus! M´n spaans en m´n werk zijn gelukkig wel gewoon in m´n dorpie. Ik heb mijn eerste maand hier spaans les gehad. 10u per week, dus ik had lekker vrije tijd erom heen. Soms ga ik na Cordoba om dingen te doen met vrijwillegers zoals naar de bios, bowlen of ergens uit eten. Of ik blijf hier met de familie. Ik heb bijvoorbeeld een keer een wandeling gemaakt naar een hele mooie waterval met m´n broer en 2 andere Argentijnen. In het weekend gaan we meestal met de vrijwillegers ergens heen. We zijn bijvoorbeeld met 30 vrijwilligers gaan kamperen en we zijn naar Mendoza gegaan naar een wijnfestival. Waar we lekker hebben rondgecrosst op onze fietsjes door de wijngaarden. Ook organiseert Project Abroad vaak dingen in de stad. Dan gaan we ergens wat drinken,we gaan naar een festival en volgende week gaan we tangodansen. Verder staat Corboba bekent als de studentenstad van Argentinie, dus het uitgaan mag natuurlijk ook niet ontbreken. Clubs gaan pas open om 2 uur, dus meestal is de zon al aanwezig bij thuiskomst!

Omdat mijn Project nog niet kon beginnen, ben ik 2 weken gaan reizen. Ik ben naar Buenos Aires gegaan, waar ik weer Puck ontmoet heb, die toevallig ook naar Argentinie is afgereisd waar ze spaans deed. 5 daagjes hebben we de stad bekeken en dingen gedaan. Echt een hele mooie stad, vrij Europees. Daarna zijn we met nog 2 andere meisjes uit Buenos Aires naar Iguazú gegaan. De grootste watervallen die ik ooit gezien heb.. Echt heel indrukwekkend! Ook hebben we een boot genomen die ons onder de watervallen heeft meegenomen! Echt kletsnat maar echt heeel mooi. Het is een park dat op de grens van Argentinie en Brazilie ligt. De 2de dag zijn we dan ook naar de Braziliaanse kant gegaan. Deze kant is meer voor de Panorama view van de watervallen. Het regende alleen echt heel hard, maar als nog was het echt heel leuk om te zien natuurlijk. Na Iguazu de bus genomen naar Salta, een stad noordwesten in Argentinie. Omdat Argentinie zo groot is, moesten we dan lekker 23 uur in de bus. Inmiddels ben ik er aan gewend en vind ik het kort om 12 uur in een bus te reizen! Toen ik me in de bus naar huis een keer verveelde, heb ik uitgerekend dat ik in 2 weken 93 uur in de bus heb gezeten!! Alsof het niets is.. In Salta hebben we de stad bekeken, wat veel minder beinvloed is door Europa. Hier wonen echt nog indigenous mensen in de kleine dorpjes erom heen. We zijn hier bijvoorbeeld ook in een peña gaan eten, waar we argentijns vlees hebben besteld terwijl we aan het luisteren waren naar echte volkmuziek.
Na Salta, richting Bolivia gedaan. Echt het mooiste land wat ik tot nu toe heb gezien. Nog volledig in orginele staat met vrouwen met bolhoedjes en rokken die hun figuur heerlijk doen uitkomen. Moeders met kinderen in doeken op hun rug. Ook een groot voordeel was dat Bolivia zo heerlijk goedkoop was. Voor een Boliviaanse maaltijd betaalde je 1euro. Vanaf de grens hebben we de trein genomen naar Uyuni. De trein gaat maar 3x per week en gelukkig hebben we een kaartje kunnen krijgen. De reis van 8u was echt super mooi. Midden door de hele mooie landschappen vol kleuren. Eenmaal aangekomen een hostel gaan geregeld en lekker geslapen. Volgende ochtend vroeg een tour geregeld voor 3 dagen. Aan het eind van de ochtend vertrokken met z´n 3en, een andere nederlandse jongen en 2 israeliten en onze gids in onze jeep. Na een trein cemmetry bezocht te hebben gingen we naar de grootste zandvlaktes ter wereld. Vroeger was het een meer, wat uiteindelijk is opgedroogd is. Wat over bleef is zout, heeel veel zout. Echt heel indrukwekkend. Je rijdt in een soort woestijn maar dan van zout. Knalwit, en als je om je heen kijkt zie je niets, behalve af en toe een berg. We reden maar en reden maar, zonder dan je enig idee had waar we heen gingen omdat je niets voor je zag. We hebben de eerste dag een dorpje bezocht, in de middle of nowhere. Daarna lekker gelunched bij een hotel gebouwd van zout. Vervolgens door naar een eiland. Wat inmiddels natuurlijk geen eiland meer was.. Een heel mooi eiland vol met duizenden inmens grote cactussen, waar een heel mooi uitzichtpunt was. Het was alleen echt doodvermoeiend om naar boven te lopen, omdat we inmiddels al op zo´n 4000 meter hoogte zaten! Op dit eiland hebben we een biertje gedronken en hebben we zonsondergang gezien. Echt heel erg mooi. Vervolgens door gejeepd, naar ons zouthotel waar we avondgegeten hebben. Moet je je voorstellen da talles van zout is gemaakt. De muren, de bedden, de stoelen en de tafels! Ik was al snel mn bed ingedoken omdat ik ziek was geworden, waarschijnlijk van het plotselinge hoogteverschil. Volgende ochtend ontbeten en een grot bezocht. Dit is eigenlijk gewoon een versteend koraalrif, dat een grot is omdat het niet meer onder water ligt! Vervolgens doorgereden door hele mooie bergen met felle kleuren, soort woestijnen. Gekleurde meren vol met flamingo´s die weerspiegeld worden in het heldere water. Ook langs (actieve) vulkanen gereden. Meren blauw, rood en groen van kleur. Uiteindelijk gestrandt in dorms, waar het snachts vroor. ´S ochtends vroeg met Boliviaanse truien en mutsten aan weer door om de geisers van de vulkaan te bekijken en zonsopgang te zien (inmiddels op 5000m hoogte..) Daarna doorgereden naar de hotsprings, om onze dikke wolle kleren uit te trekken en lekker te badderen in een natuurlijk hete waterbron! Vervolgens nog een lange jeeptocht door het super mooie landschap, waar we zo nu en dan op de rem moesten voor wat loslopende lama´s. Nog wat mooie meren gezien en in een afgelegen dorpje gelunched. Daarna terug naar Uyuni om bij te komen van onze prachtige tour! En dit allemaal voor 600 bolivianos, wat neerkomt op 60 euro! Dat is pas goed je geld uitgeven!! De volgende ochtend zijn we weer terug gegaan naar de grens met een bus. Ik dacht dat ik na mn ongeluk in Costa Rica wel mn ergste busritje had gehad.. Maar deze busrit was weer een hele ervaring. Het was een klein busje, dus geen plek voor de bagage. Backpackjes op het dak en tot mn verwondering werd er ook een tafel, een bed en wat gasflessen opgeladen. We reden recht door de bergen en de wegen waren slecht natuurlijk, zelfs zodat onze raampjes open trilden. We reden schuddend langs afgronden en elke bocht werd er keihard in getoeterd in de hoop dat het tegenverkeer het zou horen! Toen we uiteindelijk moesten wissellen van bus, lag de bus die een half uur eerder was vertrokken, in de berm.. Dus we waren erg blij toen we de grens bereikten! Daar moest ik een bus nemen naar Córdoba, maar omdat de man me doodleuk de verkeerde tijd had vertelt, had ik m´n bus gemist. Dus ik heb heerlijk 23 uur gedaan over m´n terug reis! Nu inmiddels al een weekje terug in Córdoba. Puck heeft me opgezocht en heeft een paar nachtjes bij m´n familie geslapen!

Gister heb ik mijn project gestart. Helaas is de jongen van Project Abroad nooit komen opdagen om me erheen te brengen.. Gelukkig bood m´n spaans lerares aan met me mee te gaan. In het hockey opzicht is het wel een verschil, gras kan je het veld niet eens noemen. Het is eerder aarde met wat grasprietjes en gister hadden ze voor het eerst keeperspullen gezien. Dus ik heb in ieder geval de keepie aangekleed.. Ben nu nog steeds druk mn project aan het regelen, aangezien ze bij het sportcentrum niet eens wisten van mn bestaan. Het is allemaal lekker voor elkaar dus, maar het komt allemaal wel goed!

Het is hier trouwens best koud nu, echt lange broeken en truien weer! Dus ik draag gezellig elke dag hetzelfde want ik heb maar een broek en een trui!

Hopelijk zijn jullie weer een beetje bij.. En hebben jullie het gered tot het einde van m´n verslag!

beeeesooooos xxxxxxxxx